Η Μύηση είναι ένα Τελετουργικό, μια Ιερή Πράξη που, ενώ υποδηλώνει την αρχή μιας Νέας Ζωής, είναι ένα Πνευματικό αποτέλεσμα, που ανακαλείται μέσω της Τελετουργίας, εμποτίζει, μέσω του Μυητή, τον μυημένο και τον τοποθετεί σε μια πορεία στην οποία, μέσω της υπέρβασης των δοκιμασιών και της επακόλουθης επίτευξης ολοένα υψηλότερων επιπέδων συνείδησης, φέρεται στη γνώση του εαυτού και στη συνέχεια στην κατάκτηση ανώτερων επιπέδων πνεύματος και καθαρής διανοητικότητας.
Για να πραγματοποιηθεί αυτό απαιτείται ένας νόμιμος και Αυθεντικός Μυητής, μια νόμιμη και Αυθεντική Ιεροτελεστία και ένας μυημένος εξοπλισμένος με ειδικά χαρακτηριστικά.
Η νομιμότητα του Μυητή προκύπτει από τη νόμιμη και κανονική συνέχιση της υπέρτατης δύναμης του προκατόχου του, επιπλέον των εσωτερικών ειδικών ικανοτήτων που έχουν χρησιμοποιηθεί σε μια ζωή εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στη Μυητική Τάξη. Η Αυθεντικότητά του προκύπτει από την υποδειγματική του ζωή, από τη συμπεριφορά του, από το Ιδιαίτερο Χάρισμά του, που υπολογίζεται πάνω απ’ όλα με βάση τις πράξεις του και κάτι Άφατο που δεν είναι αυτού του κόσμου αλλά προέρχεται από άλλους κόσμους.
Η νομιμότητα και η Αυθεντικότητα της Σεβάσμιας Τελετουργίας έχει αποτυπωθεί από την αρχαιότητα και την Παραδοσιακή Καταγωγή της οργάνωσης που τη συντηρεί, από τους δεσμούς της με τα επιλεγμένα επίπεδα από τα οποία προέρχεται και μέσω των οποίων κατευθύνεται, από την αγνότητα τόσο της οργάνωσης όσο και την εν λόγω Ιεροτελεστία και, επιπλέον, από τους δεσμούς της με την Παράδοση. Εάν ένα μόνο στοιχείο νομιμότητας και Αυθεντικότητας ήταν ψευδές, θα ήμασταν στο βέβηλο επίπεδο με τις επακόλουθες συνέπειες.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μυημένου αντανακλώνται από τη δύναμη της επιθυμίας του για γνώση, από την τάση του να αντιμετωπίζει δοκιμασίες, από την κατανόησή του για την αναγκαιότητα απελευθέρωσης του Φωτός της Παράδοσης της αιώνιας, άμεσης και αμετάβλητης αξίας. Το Μυθικό Δράμα αποτελείται από τη θέληση του ανθρώπου για Ανάσταση, η οποία μπορεί να έρθει μόνο μετά την εμπειρία του Μυστικιστικού Θανάτου που περιλαμβάνει το νικηφόρο πέρασμα από τα τέσσερα στοιχεία.
Το εισαγωγικό μέρος του δράματος βασίζεται πρώτα στην “αναγνώριση της δυσπιστίας” που κάνει ο άνθρωπος στον εαυτό του επιτρέποντας στον εαυτό του να κυριεύεται από αρνητικές δυνάμεις, που αποκτούν πλεονέκτημα στον υποψηφίο, με τη μορφή παθών, ελαττωμάτων και προκαταλήψεων, τότε βασίζεται στη μάχη ενάντια στα πάθη, τα ελαττώματα και τις προκαταλήψεις.
Το κεντρικό σημείο του δράματος βασίζεται στη νίκη επί των τεσσάρων στοιχείων και ισοδυναμεί με πύρωση, διάλυση, διαχωρισμό και μεταμόρφωση όπως στην Αλχημική Παράδοση.
Το τελευταίο μέρος βασίζεται στην Ανάσταση, η οποία συνίσταται στην ανάληψη των ιδιοτήτων της Θείας μεγαλοπρέπειας εκ μέρους του μυημένου. Ο Ανανεωμένος Άνθρωπος γίνεται Βασιλιάς χωρίς Βασιλία, και σε αυτή την κατάσταση ενσαρκώνει όλες τις δυνάμεις του Ανθρώπου-Θεού.
Το θέμα της Μύησης, σε όλες τις Παραδόσεις, έχει εκφραστεί με ισοδύναμους συμβολισμούς, και με κάποιες διαφορές που διατηρούν ουσιαστικά τις ίδιες έννοιες. Τα πιο σημαντικά είναι: το θέμα της Δυσπιστίας, το θέμα της Διέλευσης της Γης, το Πέρασμα των Υδάτων, το Πέρασμα της Φωτιάς, το Πέρασμα του Αέρα και το θέμα του Θανάτου – η Αρχή της Αναγέννησης.
Με τον όρο πέρασμα εννοούμε την υπέρβαση των πυκνών και λεπτών στοιχείων που συνθέτουν την ανθρώπινη σύνθεση. Σημαίνει την έξωση από την εξάρτηση αυτών των στοιχείων, που αναστέλλουν το πέρασμα από τη μια κατάσταση στην άλλη, δηλαδή σε αυτήν της Απελευθέρωσης – Ανάβασης στο Θεϊκό Επίπεδο.
Η Υπέρβαση των στοιχείων σημαίνει Μεταμόρφωση της προσωπικότητας, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την Αφύπνιση της Θείας προσωπικότητας που υπάρχει στον καθένα και την οποία άλλοι αποκαλούν “Εσωτερικό Εαυτό” και άλλοι “Θείο Άγγελο” ή “Εμμανουήλ” ή “ο Θεός μέσα μας”, και τα λοιπά.
Η μέθοδος και τα θέματα της Μύησης μας μεταδόθηκαν μέσα από Μύθους, Αλληγορίες και Σύμβολα, συνυφασμένα μεταξύ τους για την καλύτερη κατανόηση των διαφορετικών φάσεων της μεθόδου.
Πράγματι, οι μύθοι, στη γενικότητά τους, είναι αφηγήσεις στις οποίες η δράση διαφορετικών χαρακτήρων καθοδηγείται από τις καταστάσεις ενός μόνο πρωταγωνιστή, του Ανθρώπου, στον οποίο υποδεικνύονται οι ελλείψεις, τα ελαττώματα και οι προκαταλήψεις, τα πάθη και οι αρετές, εκείνου που στο Μύθο είναι ο Ήρωας.
Ο άνθρωπος που θυμάται, όσο αμυδρά κι αν είναι, την ευτυχία της συνολικής Γνώσης θα έχει πάντα μια άπειρη Νοσταλγία. Τη Νοσταλγία απέκτησε τη στιγμή που “άνοιξε τα μάτια του” τρώγοντας το “μήλο” και αμέσως έγινε αδιαφανής και χαμένος από την επιβολή του φυσικού σώματος και της μετέπειτα προσωπικότητας.
Αυτός ο άνθρωπος, σε μια στιγμή προβληματισμού, αισθάνεται ώθηση να αναζητήσει αυτό το σημείο της ευτυχίας. Προχωρεί αναπόφευκτα, λοιπόν, στην αίσθηση της Μύησης. Συνειδητοποιεί, ωστόσο, ότι αυτός ο δρόμος είναι ακανθώδης και γεμάτος εμπόδια και κινδύνους λόγω των συνθηκών που προκαλεί η ανθρώπινη φύση και φυσικά η προσωπικότητα που καλύπτεται από πρόσθετα βάρη στο πέρασμα των γενεών.