Η ζωή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο όταν τη δούμε ως μια διαδικασία που περιλαμβάνει θάνατο και αναγέννηση, ξύπνημα και όνειρα.
Το ανθρώπινο σώμα στεγάζει μια ψυχή, αν και είναι λεπτή και το σώμα πεθαίνει. Αλλά η ψυχή περιέχει μέσα της ένα Πνεύμα που δεν πεθαίνει και που θα “αναγεννηθεί” ξανά και ξανά. Σε αντίθεση με το φυσικό σώμα, η ψυχή-πνεύμα μπορεί να πετάξει σαν να είχε φτερά.
Ο Τσουάνγκ, ένας αρχαίος Κινέζος σοφός, ομολόγησε:
“Κάποτε εγώ, ο Τσουάνγκ Τσου, ονειρεύτηκα ότι ήμουν μια πεταλούδα, που πετούσε πέρα δώθε· μια πεταλούδα για όλους τους σκοπούς και με όλες τις έννοιες. Είχα μόνο συνείδηση της ευτυχίας μου ως πεταλούδα, χωρίς να ήξερα ότι ήμουν ο Τσου. Σύντομα ξύπνησα, και ήμουν εκεί, για άλλη μια φορά και αληθινά ο εαυτός μου. Τώρα δεν ξέρω αν ήμουν πεταλούδα ή πραγματικά είμαι άντρας.”
Στην Ανατολή και τη Δύση, η πεταλούδα είναι ένα αρχαίο σύμβολο της ανθρώπινης ψυχής. Μερικά άτομα αμφιβάλλουν: δεν ξέρουν αν είναι φυσικά όντα που, ενώ κοιμούνται, ρέουν σαν ψυχές, ή αν είναι ψυχές, ικανές να πετάξουν, που, κατά τη διάρκεια της εγρήγορσης, έχουν την ψευδαίσθηση ότι νομίζουν ότι είναι φυσικά όντα.
Η εικόνα του πνεύματος-ψυχής ως πεταλούδας δεν ανήκει αποκλειστικά στην Κίνα. Στην αρχαία Ελλάδα, η Ψυχή, η ψυχή, περιγράφονταν ως μια πεταλούδα που ξέφευγε από το σώμα κατά τον θάνατο.
Η εσωτερική φιλοσοφία διδάσκει ότι η θνητή ψυχή (Kama-Manas) περιέχει μέσα της το αθάνατο Πνεύμα (Atma-Buddhi), το οποίο θα συνεχίσει το ταξίδι ακόμη και όταν πεθάνει, και το οποίο, πολύ αργότερα, θα ζήσει μια νέα ενσάρκωση. Η ζωή της πεταλούδας, στα διάφορα στάδια της, αντανακλά τη διαδικασία του σώματος-ψυχής-πνεύματος.
Ο συγγραφέας Henry Thomas έγραψε:
“Η μετενσάρκωση εμφανίζεται πιο ξεκάθαρα στην περίπτωση των κάμπιων. Και τι ένδοξη μετενσάρκωση! Οι κάμπιες μοιάζουν να πεθαίνουν και μετά ξαφνικά ξαναγεννιούνται σαν όμορφοι σκόροι και πεταλούδες. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι αυτό. Η κάμπια, από τη στιγμή που γεννιέται, κάνει μόνο ένα πράγμα, και το κάνει καλά. Τρώει. Και πώς τρώει! Μια κάμπια τρώει πολλές φορές περισσότερο από το βάρος της σε μια μέρα. Τρώει τόσο πολύ που το δέρμα του δεν μπορεί πλέον να το υποστηρίξει. Εμείς οι άνθρωποι δεν μας ενοχλεί ποτέ αυτό το είδος δυσκολίας, γιατί το δέρμα μας διαστέλλεται καθώς το σώμα μας μεγαλώνει. Το δέρμα της κάμπιας, ωστόσο, παραμένει ανελαστικό ενώ το σώμα της παχαίνει. Επομένως πρέπει να ειπωθεί κυριολεκτικά ότι η κάμπια τρώει μέχρι να σκάσει, δηλαδή να σπάσει το δέρμα της και να βγει από αυτό. Στο μεταξύ, ένα νέο και μεγαλύτερο δέρμα έχει αναπτυχθεί κάτω από το παλιό. Σύντομα, όμως, εμφανίζεται ξανά η ίδια δυσκολία και γίνεται μια άλλη αλλαγή, έως ότου η κάμπια έχει ρίξει το δέρμα της περίπου πέντε φορές. Σε αυτό το σημείο η κάμπια συρρικνώνεται, συρρικνώνεται και φαίνεται έτοιμη να πεθάνει. Και τότε γίνεται το θαύμα. Το δέρμα ραγίζει για τελευταία φορά, αλλά κάτω από αυτό το δέρμα δεν βρίσκουμε πια άλλο δέρμα κάμπιας, αλλά μάλλον ένα παράξενο πλάσμα, που δεν έχει στόμα, πόδια, μάτια. Αυτή η καταληπτική ύπαρξη, σε κατάσταση χρυσαλλίδας, μπορεί να διαρκέσει μόνο δέκα ημέρες ή μπορεί να διαρκέσει από το φθινόπωρο ενός έτους μέχρι το επόμενο καλοκαίρι”.
Αυτή είναι η περίοδος που συμβολίζει την ανάπαυση ανάμεσα στη μια ζωή και την άλλη, ανάμεσα στη μια διάσταση και στην άλλη.
Ο Henry Thomas συνεχίζει:
“Όταν φτάνει επιτέλους η ώρα της αναγέννησης, η υπέροχη διαδικασία ολοκληρώνεται σχεδόν ξαφνικά. Το δέρμα της χρυσαλλίδας σκίζεται και ένα πλάσμα, υγρό και εύθραυστο, παλεύει για αέρα, αναζητώντας ένα μέρος στον ήλιο όπου μπορεί να κρεμαστεί από τα πόδια του. Σχεδόν εν ριπή οφθαλμού, το έντομο είναι εντελώς καθαρό και μπορείς να δεις μπροστά σου μια υπέροχη πεταλούδα, μπορεί να έχει φτερά από τα πιο καθαρά μπλε ή φλεγόμενα κόκκινα φτερά, ή αμέτρητους συνδυασμούς χρωμάτων, αποχρώσεων και αποχρώσεων”.
Η Θεοσοφία εξηγεί ότι αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα είναι ένας Απρόσωπος και Αιώνιος Παγκόσμιος Νόμος, ο Νόμος της Ισορροπίας και της Δικαιοσύνης.
Πώς είναι η πεταλούδα σύμβολο της ανθρώπινης μετενσάρκωσης;
Η διαδοχική αποβολή του δέρματός της από την κάμπια αντιστοιχεί στην ανταλλαγή της παιδικής ηλικίας για την κατάσταση του νεαρού ενήλικα, για τη μέση ηλικία, για τη μεγάλη ηλικία και για την ακραία γήρανση.
Η γέφυρα ή η σκάλα που συνδέει την αθάνατη ψυχή με τη θνητή ψυχή και η οποία ενώνει τις καταστάσεις του ονείρου, του ύπνου και της εγρήγορσης, ονομάζεται στη θεοσοφία Antahkarana.
Χάρη σε αυτό, μπορούμε να αναπτύξουμε σταδιακά μια επίγνωση της συνέχειας όλων των ψυχικών καταστάσεων καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου της ημέρας και για αρκετές ζωές.
Αυτή η γέφυρα μεταξύ των κόσμων ονομάζεται επίσης «Κλίμακα του Ιακώβ», στη συμβολική απεικόνιση του εδαφίου Γένεση 28:10-13. Καθιστά δυνατή την κατανόηση της διαδικασίας της αναγέννησης, επειδή μια 24ωρη ημέρα περιλαμβάνει μια μικρή μετενσάρκωση: κάθε πρωί, επιστρέφουμε ανανεωμένοι.
Μιχάλης Γρηγορίου